De tweede eigenschap van Covey in China!

Tijdens één van mijn reizen in China heb ik een leuke ervaring opgedaan die ik graag wil delen. Om hier te reizen moet je behoorlijk pro-actief zijn en vol zelfvertrouwen . Assertief zijn is een voorwaarde en een beetje dominantie kan je ver brengen. Twijfel en passief gedrag wordt hier ‘geroken’ en daar wordt direct gebruik van gemaakt. Tijdens een vliegreis was ik aan het lezen in één van mijn favoriete boeken: De zeven eigenschappen voor succes in je leven van Stephen Covey. Vlak voordat we landen heb ik hoofdstuk 2 uitgelezen; begin met het einde voor ogen. Toen ik van het vliegveld naar mijn hotel moest komen kwam ik in een leuke en leerzame situatie terecht die betrekking heeft op de 2e eigenschap volgens Covey.

Na een trip van het noorden van China naar het zuiden, ongeveer 13 uur reizen, kwam ik om ongeveer 21.00 uur uit de arrivals terminal van Shenzhen. Dit ligt ongeveer 80 kilometer van mijn eindbestemming van vandaag. Dit was, samen met het bezoek aan een productiepartner morgen, het enige ‘losse eindje’ wat ik in de reis had zitten. Ik had erop gehoopt dat ik het nog voor elkaar kon krijgen om een leverancier te regelen die mij op het vliegveld ophaalde en me netjes in het hotel weer terugbracht . Maar goed, niet gelukt! Het is wat het is!

Ik weet van mijn eerdere ervaringen van reizen in China (en van de verhalen die ik gelezen heb) dat je NOOIT bij een ‘zwarte’ taxi in moet stappen, want dan wordt je 100% zeker opgelicht en in enkele gevallen ook nog eens bedreigt en de taxi uitgezet. Zo ben ik afgelopen mei ook met een ‘zwarte’ taxi van de grens van Hongkong naar Shenzhen Airport gereisd. Dat was geen pretje. De beste man wou meer geld zien en stopte op de vluchtstrook om mij onder druk te zetten. Ik moest direct meer betalen of anders zou hij mij er uitgooien. Toen heb ik – met behoorlijk wat kracht termen en een boze houding – het toch voor elkaar gekregen dat hij doorreed. Kennelijk schrok de beste man van mijn reactie ☺. Alsnog voor veel te veel geld, maar goed.

Ik stap naar buiten en loop de taxistandplaats tegemoet. Al vanaf de uitgang bij de douane word ik achterna gezeten door opdringerige mannen (lees ‘zwarte’ taxi) die Taxi? Taxi? Taxi? roepen. Dit is dan ook het enige Engelse woord dat ze kennen. Verder dan TAXI en MONEY komen de meeste ‘zwarte’ taxichauffeurs niet. Hier heb je 2 verschillende soorten taxi’s; Rode en Groene, zo staat het ook op de signing aangegeven. Ondertussen word ik achtervolgt door de opdringerige TAXI-TAXI-TAXI-mannen. Ik negeer ze en loop rustig door. Vervolgens werd ik door een Chinese werknemer van het vliegveld (lees: werkverschaffing want er staan een stuk of 10 die allemaal naar dezelfde taxi staan te wijzen waar jij moet instappen, heel grappig en typisch Chinees ☺) naar een taxi doorverwezen.

Ik laat aan de taxichauffeur zien waar ik heen moet (op een briefje in het Chinees, want Engels kunnen ze niet. Lang leve de goede voorbereiding). De chauffeur begint heftig te schreeuwen en te wijzen, hij rukt mijn koffer uit de kofferbak en zegt; “NO NO NO”. Ik loop door naar een andere rode taxi en ook deze chauffeur schreeuwt: “NO NO NO”. Kennelijk is dit te ver voor hen en rijden ze alleen maar in Shenzhen zelf.

Dus ik loop door naar de groene taxi’s. Wellicht heb ik daar wel geluk. Ondertussen word ik achtervolgt door 6 ‘zwarte’ taximannetjes die nog harder TAXI TAXI TAXI gaan schreeuwen. Ik negeer ze steeds en kijk afkeurend. Dit helpt voor geen meter. Sterker nog, ze beginnen aan mijn koffer te trekken om mij met hen mee te krijgen. Na mijn ervaring eerder dit jaar was ik echt NIET van plan om weer met een ‘zwarte’ taxi te reizen.

Ik arriveer bij de groene taxi’s en ook daar weer hetzelfde verhaal; “NO NO NO NO NO NO, TOO FAR TOO FAR!” Vette pech voor Bram! Ik had dus geen keus dan met ‘zwarte’ taxi te reizen . Jammer!!! Maar goed, het is wat het is. Het is erop of eronder! Ik moest snel naar mijn hotel, want ik was echt helemaal kapot van het reizen. Bovendien ben ik door de smog van mijn vorige bestemmingen vanmorgen maar aan de Ibuprofen en paracetamol gegaan. Ik hoest allerlei rotzooi op uit mijn longen en ik voel me niet heel best. Ik wil weg hier, dacht ik. Rust!

Met mijn menselijk inzicht – voor zover dat geld hier ☺ – kies ik het kleinste en het meest onervaren mannetje uit om mee te reizen. Een hele snelle risicoanalyse; als het mis gaat, moet ik hem wel de baas kunnen zijn. Ik heb geen zin in weer hetzelfde verhaal als eerder dit jaar.

Ik vraag aan de chauffeur; “How much?” Hij doet of hij me niet begrijpt. Na 5 keer dezelfde vraag te stellen doet hij nog alsof zijn neus bloed. Ik geef toe en ik loop met hem mee. Heel veel andere opties heb ik niet. Hij trekt mijn koffer uit mijn hand en loopt vooruit. Ik ren hem achterna en trek de koffer weer uit zijn hand. “Daar blijf je vanaf”, zeg ik (hij verstaat toch geen Engels, dan kan ik net zo goed Nederlands praten ☺). Hij loopt vooruit en ik heb echt geen flauw idee waar we heen gaan. We stappen een lift in en we komen aan bij een parkeergarage . Ik ben erg op mijn hoede en observeer alles zorgvuldig. Al lopend komen we langs een groep mannen en het kleine mannetje roept iets naar de groep. Ze beginnen mij allemaal uit te lachen. Kennelijk word ik in de zeik genomen. Goh, zo ver was ik zelf ook al.
Bij zijn auto aangekomen trekt hij mijn koffer uit mijn handen en gooit hem achterin. Ik zeg hard; “STOP, I WANT TO KNOW HOW MUCH!” Als ik dadelijk in die auto zit is er geen weg meer terug, dus ik wil het nu weten. Het mannetje gooit de achterklep dicht en wijst me vriendelijk naar de bijrijdersdeur. Ik stap in en houd de deur open. Ik ga hier niet weg, voordat ik weet wat het gaat kosten. Je wordt genaaid waar je bijstaat. Toen stelde ik hem nogmaals de vraag: “HOW MUCH?” Toen begreep hij me opeens wel! Wat een kerel! 680 RMB liet hij me zien op zijn telefoon. Dat is ongeveer € 100,-. Geen heel gek bedrag, aangezien hier voor elke kilometer op de snelweg tol betaald moet worden. In Nederland zou een dergelijk ritje met gemak € 250,- tot € 350,- gekost hebben.

Ik zeg “NO! I will pay you 350 RMB”. Ik word dadelijk toch opgelicht door hem, dus ik kan maar beter laag inzetten. Hij begint te lachen en ik stap vervolgens uit. “NO, come back!” (O, hij kan dus wel meer Engels). Hij laat door middel van een vertaalmachine op zijn telefoon zien dat zijn vaste kosten ongeveer 300 RMB zijn. Kan ik inkomen en redelijk logisch. Hij moet ook wat verdienen dus ik doe een tegenbod van 500 RMB. Vervolgens doet hij weer een tegenbod van 580 RMB waar ik mee akkoord ga. Laat ik hem het voordeel van de twijfel geven, dacht ik.

We starten met de reis, waarna we vervolgens bij een tankstation stoppen. Ik voelde hem al aankomen. Ik zal die rekening wel moeten gaan betalen. Maar nee; hij trekt een paar flappen uit zijn achterzak en rekent zelf netjes af.

We rijden op de snelweg en ik ben goed aan het rondkijken of we wel de juiste kant op gaan. Dat zal je hebben, dat de beste man me ergens anders mee naar toe neemt. Maar we gaan goed. We gaan richting Gangzhou. Dat is prima! Dat is de volgende grote stad na mijn eindbestemming. Na een kilometer of 5 gereden te hebben, begint hij op zijn telefoon Chinese tekens in te voeren. Hij laat mij de vertaling zien, terwijl hij de auto op de vluchtstrook tot stilstand wil brengen. En ja hoor, daar komt de eerste poging. Het wordt toch 680 RMB omdat hij net door het tanken meer kosten heeft moeten maken. Ik begin te lachen en zeg: “Funny man! Just drive!” Ik negeer hem vervolgens en kijk strak vooruit. Ik kan wel boos worden, maar we moeten nog een behoorlijk eind. Als hij me er hier uit zet, ben ik echt het haasje.
Al rijdend komen we bij een tolpoortje . Ik bereidde me er alvast op voor op de rekening hiervan te moeten betalen. Maar nee, hij trekt weer de flappen en rijdt rustig door. NICE dacht ik, maar er gaat vast nog wat komen!

En ja hoor! Poging 2! We zijn weer een kilometer of 20 verder en hij geeft me alvast de bonnetjes. Dat zijn van die standaard papiertjes met ‘credits’ van 200 RMB. Hij duwt me een paar van die briefjes in mijn hand en ik leg ze op het dashboard. “What is this?” Vraag ik. “Tickets for money,” zegt hij. Ik geeft ze weer terug en zeg: “I will pay you at the hotel.” Hij geeft ze vervolgens weer terug en zegt bij ieder briefje wat hij geeft: 200 – 200 – 200 – 200. Dat is dus 800 RMB in totaal. Ik geef er netjes eentje aan hem terug en lag vriendelijk, alsof mijn neus bloed. Wat hij kan, kan ik ook!

We komen in de buurt van mijn hotel en hij begint heel aardig te doen. Hij gaat me zelfs over mijn schouder aaien. Wat is dit nu weer!! Hij moet dadelijk natuurlijk centen krijgen, dus hij gaat extra zijn best doen. Op de vertaalfunctie van de telefoon laat hij zien Nice girl here in Dongguan. “I like?”, zegt hij. Het zal allemaal wel, dus ik lach vriendelijk terug. Het hotel is in zicht en hij zegt: “MONEY MONEY MONEY.” Ik zeg “NO! At the hotel.” Dadelijk moet ik nog een kilometer gaan lopen door de rotzooi. De wegen en de omgeving hier kun je op geen enkel front vergelijken met ons strakke Nederland. Gaten, kuilen, vuil en veel mensen.

Bij het hotel aangekomen pakt de bediende van het hotel de koffer uit de achterbak. Zo, dat is veilig dacht ik. Ik pak wat geld uit mijn broekzak: 6 briefjes van 100 RMB. Ik geef dit aan de chauffeur. Ik zeg vervolgens: “It’s OK like this.” Hij telt het geld na en zegt vervolgens: “One more.” Ik lag vriendelijk en doe de deur van de auto dicht en loop rustig mijn hotel in. Yes! Veilig aangekomen! De groeten! Begin met het einde voor ogen!