Als je een succesvolle onderneming wilt creëren of een goede ondernemer wilt worden, is het van belang dat je gelooft dat jij de touwtjes van jouw leven in handen hebt. Als je dit niet gelooft, geloof je vanuit je basisconditionering dat je geen tot weinig controle hebt over je eigen leven. Met als gevolg dat je daardoor ook niet zult slagen als ondernemer.
Je moet geloven dat jij de enige bent die je succes kan creëren. Of dit nu bewust of onbewust gaat, jij bent hoe dan ook eindverantwoordelijk voor je eigen resultaten.
De andere keus die je hebt is de rol van het slachtoffer (Lees; arme arme ik :-)) spelen. Hoe herken je nu bij jezelf of je slachtoffertje aan het spelen bent? Dat is een leuk vraagstuk!
Ik betrap mezelf er soms op dat er slachtoffergedachtes door mijn hoofd gaan. Het is natuurlijk zeer onwaarschijnlijk dat je NOOIT van je leven meer slachtoffergedachtes hebt. Het is de kunst om niet toe te geven aan deze gedachtes en daar andere, positieve en opbouwende gedachtes tegenover te zetten.
Makkelijker gezegd dan gedaan zal je denken: DAT KLOPT! Maar ik kan je verzekeren als je dit gedisciplineerd doet, dat het een sport en uitdaging gaat worden om je eigen gedachtes hierin te sturen. In mijn ogen is het een noodzakelijk gegeven om te kunnen slagen als ondernemer.
Ik zal je een voor mij zeer speciaal voorbeeld geven:
Enkele weken geleden ben ik naar Shanghai gevlogen voor een zakelijke meeting met een van onze business partners. Dat was een behoorlijke vlucht. Van Düsseldorf naar Londen, in Londen overstappen naar Hong Kong en in Hong Kong overstappen naar Shanghai. Al met al een trip van ongeveer 20 uur.
Ik ben geen held in het slapen in een vliegtuig, dus dat was doorhalen.
Na een kleine 20 uur onderweg geweest te zijn, kwam ik aan bij de douanepoorten van China in Shanghai. Blijkt na 5 minuten discussiëren met de politieagent achter de balie dat ik NIET de juiste papieren bij me heb en dat ik ‘eventjes’ in bewaring wordt genomen, totdat het duidelijk is wat er met mij gaat gebeuren.
Mmm…, dacht ik; Niet best. Tot zo ver geen slachtoffergedachtes. Ik dacht meer aan de ervaring. Wanneer word je nu door de politie in bewaring genomen in China; NOOIT! Ik dacht echt; dat zal een half uurtje, misschien een uur duren en dan komt het goed.
De politie plaatste me in een soort van glazen kooi in de aankomsthal en nam mijn paspoort in beslag. Ze vertelde me dat ik binnen een halfuurtje uitsluitsel zou krijgen wat het plan zou worden. Het was 19:30 uur lokale tijd. Met 6 uur tijdverschil was ik behoorlijk uitgeput door de jetlag en de lange reis.
Ik werd daar geplaatst bij een aantal vluchtelingen uit Somalië en Syrië. Ik werd gezien en behandeld als een illegale emigrant. Heel vervelend en ja hoor, daar kwamen de slachtoffergedachtes. Ik merkte het gelijk en ging daarom het gesprek aan met de vluchtelingen waarmee ik samen vast zat. Al snel verdwenen de slachtoffergedachtes, want wat deze mensen moesten doorstaan; ONGELOFELIJK!! Daar was mijn situatie helemaal NIETS bij!
Ik heb uiteindelijk de hele nacht vastgezeten en ben in de ochtend door een politieagent in een vliegtuig geplaatst, terug naar Hong Kong. Daar heb ik opnieuw de juiste papieren moeten regelen en via een flinke omweg en een mega-vertraging terug naar Shanghai moeten vliegen. De hele reis heeft me uiteindelijk ruim 50 uur gekost, zonder slaap. Ik was kapot! Maar ik heb me geen slachtoffer gevoeld en ben daardoor geslaagd en veilig aangekomen op mijn bestemming. Weliswaar een dag te laat, maar goed; shit happens!!
Onderstaande SMS heb ik als dagboek naar mijn familie en partner gestuurd en deze wil ik ook met jou delen:
Vandaag heb ik mogen ervaren hoe het is om een vluchteling te zijn. Door een foutje in mijn visum ben ik aan de grens bij China tegengehouden. Ik ben daar behandeld als een illegale emigrant. Midden in de aankomsthal op Shanghai is er een glazen kooi waar je door 2 knaapjes de klok rond in de gaten wordt gehouden. Alleen naar het toilet gaan zit er niet in. In de kooi was ik terechtgekomen bij een gevlucht gezin uit Syrië. Dit gezin is al 1 maand met hun koffers (alles wat ze hebben) de hele wereld over aan het vliegen. Op zoek naar een land die hen asiel wil geven. Verscheurd door vermoeidheid en verdriet heb ik de nacht met ze door mogen brengen.
Ze hebben me in hun beste Engels uitgelegd wat er met hen aan de hand is. Ik kon niet alles begrijpen wat ze zeiden, maar de chronische pijn de ze met zich meedragen heb ik voor een klein deel gevoeld. Turkije, Rusland, China, Libanon, Brazilië en Venezuela willen het gezin niet hebben en ze worden overal weggestuurd. Tot overmaat van ramp zijn ze ook nog een koffer kwijtgeraakt in China. Ze worden niet serieus genomen als ze om hulp vragen. Wat mogen wij als Nederlanders toch blij zijn met onze vrijheid, rijkdom, sociale zekerheid en toekomstperspectief. Deze vervelende situatie waarin ik zat, was helemaal niets vergeleken met hetgeen wat deze lieve mensen mee moeten maken. Niemand wil ze hebben, inclusief hun eigen land. Geen vaste grond meer en van opvang naar opvang. Ik ben 1 dag reizen en mijn nacht rust kwijt. Deze mensen zijn alles kwijt en niemand die het gezin helpt. Ik kan ze alleen maar helpen met openheid, vriendelijkheid, chocola en geld. Ik ga nog vaak terugdenken aan deze leerervaring en hoop dat deze lieve, oprechte mensen een plek krijgen op deze aardbol.
Welke keuze maak jij bij tegenslagen? Slachtoffergedachtes of succesvolondernemer?
Succes!
Bram
